دیوان حافظ - همراه فالنامه - از نسخۀ محمد قزوینی و دکتر قاسم غنی دیوان حافظ - همراه فالنامه - از نسخۀ محمد قزوینی و دکتر قاسم غنی

زان یار دلنوازم مشکری است با شکایت گرنکته دان عشقی خوش بشنو این حکایت بی مزد بود و منت هرخدمتی که کردم یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت رندان تشنه لب را جامی نمی دهد کس گویی ولی شناسان رفتند ازین ولایت در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت چشمت به غمزه ما را خون خورد و می پسندی جانا روانباشد خون ریز را حمایت در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود زنهار ازین بیابان وین راه بی نهایت ای آفتاب خوبان می جوشد ادرونم یک شاعتم بگنجان در سایه عنایت این راه را نهایت صورت کجا توان بست کش صدهزار منزل بیش است دربدایت هرچند بدری آبم رو از درت نتابم جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت عشقت رسد به فریاد ورخود بسان حافظ قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت .........